BLISKIE SPOTKANIE Z MISJĄ - NIEDZIELA 2 PAŹDZIERNIKA

Dwa lata na misyjnym statku Logos II, kolejne dwa lata w Gwatemali, praktyki misyjne w Indii i dwuletnie studia biblijne w USA. Absolwentka lingwistyki stosowanej z pasją, aby służyć i pomagać, dzieląc się dobrą nowiną o Chrystusie.

Zapraszamy do wysłuchania historii Polki, która od 2003 roku na wiele różnych sposobów zaangażowana jest w misyjne działania.

Już w najbliższą niedzielę (2 października), zapraszamy na „Bliskie spotkanie z misją”.

NIEDZIELA (25 WRZEŚNIA) - LIST DO KOŚCIOŁA W LAODYCEI

LAODYCEA
Miasto nad rzeką Likos założył Antioch II Theos (261-247 r. przed Chr.) z dynastii Seleucydów. Nazwę wzięło od imienia żony Antiocha II, Laodike. Jej imię pochodziło od określenia „sprawiedliwość ludu”. Położone na skrzyżowaniu szlaków z północy na południe i ze wschodu na zachód, w starożytności słynęło z bogactwa.

Z pobliskiego Hierapolis (ok. 10 km) doprowadzano wodę do kąpieli z tamtejszych gorących źródeł. Niedostatek zimnej wody rekompensowano dostawami z Kolosów (ok. 16 km).

Laodycea słynęła z wyrobów odzieży wysokiej jakości. Jakość wełny z Laodycei była wysoko ceniona. Owce pasące się na pastwiskach wokół miasta słynęły z miękkiej i połyskującej wełny.

Miasto było ważnym ośrodkiem bankowym i finansowym. Przypuszczalnie było jednym
z najbogatszych miast w świecie. Cyceron[1] podróżując po Azji Mniejszej właśnie w Laodycei realizował swoje listy kredytowe.

W słynnej szkole medycznej leczono oczy specjalnym balsamem i właśnie leczenie chorób oczu przynosiło Laodycei wielką sławę. Wykładowcami szkoły byli słynni Zeuksis i Aleksander Philalethes.

Niedogodnością położenia miasta był fakt występowania w tym regionie trzęsień ziemi. Miasto było na tyle bogate, że nie potrzebowało zewnętrznej pomocy przy odbudowie. Tacyt napisał: „Jedno z najwspanialszych miast Azji, Laodycea, zostało zburzone przez trzęsienie ziemi, w tym samym roku i bez jakiejkolwiek ingerencji z zewnątrz, własnym kosztem powstało z ruin” (Tacyt, Roczniki 14,27)

W Laodycei żyła liczna i zamożna wspólnota żydowska.

Chrześcijańską wspólnotę w Laodycei założył prawdopodobnie Epafras (kol 1,7; 4,12-13), towarzysz i współpracownik Pawła. Do laodycejczyków Paweł napisał list (Kol 4,16), który jednak zaginął. 

Duchowe przesłanie Listu do Kościoła w Laodycei będziemy  rozważać w niedzielę 25 września.

[1] Marek Tulliusz Cyceron (łac. Marcus Tullius Cicero), inaczej Marek Tulliusz Cycero (ur. 3 stycznia 106 p.n.e., zm. 7 grudnia 43 p.n.e.) – pisarz, mówca, polityk, dowódca wojskowy, filozof, prawnik i kapłan rzymski.

NIEDZIELA (19 WRZEŚNIA) - LIST DO KOŚCIOŁA W FILADELFII

W niedzielę 19 września będziemy rozważać kolejny fragment z Księgi Objawienia Jana (Apokalipsy), zapowiedź tego, o czym będziemy mówić znajduje się poniżej.

"Do anioła kościoła w Filadelfii napisz..." 

Określenie „Filadelfia” oznacza miłość braterską. Nazwa miasta wywodzi się od jej założyciela – władcy Pergamonu Attalosa II Filadelfosa (159-139 r. przed Chr.). Attalos II zyskał przydomek Filadelfos dzięki szczególnej więzi ze swoim bratem Eumenesem, wobec którego było lojalny mimo licznych prób ich skłócenia.

Obecnie Filadelfia nosi nazwę Alashehir (od Allah Sher, czyli „Miasto Boga”).

W starożytnej Filadelfii (liczącej około 10 tys. mieszkańców) odbywały się doroczne igrzyska sportowe zwane Philadelphia, obchodzone ku czci wzajemnej miłości braterskiej. Okolice miasta słynęły z winnic. Miasto było znane z bijących gorących źródeł, rzemiosła wełnianego i skórzanego.

Filadelfię nazywano też „Małymi Atenami”, ze względu na liczne świątynie i festiwale, które organizowano ku czci bogów i cesarzy. Szczególną czcią był otoczony Dionizos[1] (rzymski Bachus). Na monetach pochodzących z tego miasta znajdowały się wizerunki Bachusa i bachantek[2].  

W 17 r. po Chr. misto zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi. Po odbudowie przyjęło na krótko nazwę Neocezarea, lecz za panowania Nerona powróciło do poprzedniej nazwy.

Do wspólnoty chrześcijańskiej w Filadelfii kierowali swoje listy w II wieku po Chr. Polikarp, biskup Smyrny, i Ignacy z Antiochii.

[1] W mitologii greckiej bóg płodności, dzikiej natury, winnej latorośli i wina, reprezentujący jego upajający i dobroczynny wpływ.
[2] Menady (także bakchantki, bachantki, gr. Μαινάδες Mainádes ‘szalejące’, gr. Bάκχαι Bákchai, łac. Maenades, Bacchae) – 1. w mitologii greckiej towarzyszki Dionizosa; 2. czcicielki Dionizosa (Bachusa).

NIEDZIELA - 11 WRZEŚNIA

Na najbliższym niedzielnym spotkaniu (11 września) chcemy przypomnieć o misyjnym zaangażowaniu Norberta Palimąki na rzecz edukacji filipińskich dzieci.

Fundacje ESPA (Polska) oraz HOP-E (Filipiny), pomagają pokonać ubóstwo na Filipinach, poprzez cztery aktywności: edukację, zatrudnienie, wsparcie, oraz organizację wydarzeń. Wsparciem i edukacją objętych jest blisko 100. dzieci, które mieszkają na wioskach w ubogiej części Filipin. Nad ich rozwojem czuwa 10. nauczycieli. Jedna z 3. szkół zarządzanych przez Fundację została wybudowana ze środków pochodzących z Polski.

Historię służby i pracy wśród ubogich filipińskich dzieci opowiada film pt. "Gdzie jesteś Mary Rose?", który powstał w 2016 r.

NIEDZIELA (3 WRZEŚNIA) - LIST DO KOŚCIOŁA W SARDIS

"Aniołowi Kościoła w Sardach napisz: To mówi ten, co ma siedem Duchów Boga i siedem gwiazd: Znam twoje czyny - masz imię [które mówi], że żyjesz, a jesteś umarły."

Cotygodniowe rozważanie tekstu Księgi Objawienia Jana już w najbliższą niedzielę. Zapraszamy!

Tradycja przekazuje, że około 700 r. przed Chrystusem Sardes było stolicą Lidii, a jej mitycznym władcą był Gyges, który ponoć miał wynaleźć pieniądze. Jednym z monarchów i ostatnim królem Lidii był Krezus[1] (561-546 r. przed Chr.), a skarby gromadzone przez niego w Sardes, pochodzące z kopalń złota i wymuszonych danin od miast greckich Azji Mniejszej, stały się przysłowiowe. 

Więcej o historycznym Sardes i duchowym przesłaniu Listu do Kościoła w Sardach na niedzielnym spotkaniu Kościoła. 


[1] Krezus, Krojsos (gr. Κροῖσος, ur. ?, zm. 546 p.n.e. lub później) – ostatni król Lidii, kraju na zachodzie Azji Mniejszej. Pochodził z dynastii Mermnadów. Był synem Alyattesa. Objął tron około 560 roku p.n.e. Był mecenasem poetów, uczonych i filozofów, których chętnie gościł na swoim dworze.
Podbił miasta greckie leżące na zachodnim skraju Azji Mniejszej (Jonia), ale sam znalazł się pod wpływem ich kultury. Na wschodzie rozszerzył terytorium Lidii do rzeki Halys (obecnie Kizilirmak).
Żądny sławy, wszczął w 547 p.n.e. wojnę z królem Persji Cyrusem Wielkim. Pretekstem do jej wypowiedzenia było trzymanie przez Cyrusa w niewoli Astyagesa – ostatniego króla Medów i szwagra Krezusa. W celu przeciwstawienia się Cyrusowi szukał przymierza z Babilonią i Egiptem, ale kraje te niezbyt paliły się do wojny z perskim władcą. W dodatku po stronie Cyrusa opowiedziała się Cylicja, odcinając je od Lidii.

Subskrybuj: Posty (Atom)