"Dwom moim Świadkom dam władzę, a będą prorokować obleczeni w wory przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni". Oni są dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami, co stoją przed Panem ziemi. A jeśli kto chce ich skrzywdzić, ogień wychodzi z ich ust i pożera wrogów. A jeśli ktokolwiek zechciałby ich skrzywdzić, w ten sposób musi być zabity. Mają oni władzę zamknąć niebo, aby nie padał deszcz za dni ich prorokowania, i mają władzę nad wodami: [mogą] przemienić je w krew i [mogą] porazić ziemię wszelkimi plagami, ilekroć zechcą. A gdy dopełnią swojego świadectwa, Bestia, która wychodzi z Przepaści, stoczy z nimi walkę, zwycięży ich i zabije. A zwłoki ich [leżeć będą] na placu wielkiego miasta, które przenośnie zwie się Sodoma i Egipt, gdzie także ukrzyżowano ich Pana. I [wielu] spośród ludów, szczepów i różnojęzycznych narodów przez trzy i pół dnia patrzy na ich zwłoki, i nie zezwala ich złożyć do grobu. Mieszkańcy ziemi cieszą się i radują z ich powodu. I będą sobie nawzajem posyłali dary, bo ci dwaj prorocy mieszkańcom ziemi zadali katusze. A po trzech i pół dniach wstąpił w nich duch życia od Boga i stanęli na nogi. A wielki strach padł na tych, którzy na nich patrzyli. Oni zaś usłyszeli donośny głos z nieba mówiący do nich: "Wstąpcie tutaj!" I wstąpili do nieba w obłoku, a ich wrogowie [tak] ich zobaczyli." - Księga Objawienia 11,3-12
Interpretacja
Dwóch świadków symbolizuje Kościół wzmocniony w swoim świadectwie mocą Ducha Świętego. Kościół wydający świadectwo dysponuje mocą z wysokości – czyli namaszczeniem Ducha Świętego. Areną działalności dwóch świadków są "ulice wielkiego miasta, które – w duchowym znaczeniu nazywa się Sodomą i Egiptem, gdzie Pan ich został ukrzyżowany".
Sodoma symbolizuje niemoralność. Egipt symbolizuje prześladowanie ludu Bożego. Określenie „tam, gdzie ich Pan został ukrzyżowany” nawiązuje do odrzucenia Kościoła przez świat Kościół składa świadectwo w miejscu niemoralności, w obliczu prześladowania (cierpienia) i wzgardy.
"Wielkie miasto" (Ap 11,8) to światowa cywilizacja i kultura, którą rządzi "pożądliwość oczu, pożądliwość ciała i pycha życia". Taki – zwiastujący Kościół jest obiektem ataku i nienawiści diabła: "zwierzę (bestia) wychodząca z ziemi (przepaści) stoczy z nimi bitwę" (Ap 11,7).
Odmowa pochowania (złożenia do grobu) "dwóch świadków" jest wyrazem najwyższej pogardy. W oczach starożytnego świata odmowa grzebania umarłych była wyrazem najwyższego okrucieństwa i stanowiła oznakę szczególnej bezbożności.
Porażka dwóch świadków jest tylko pozorna, podobnie jak to miało miejsce z ukrzyżowanym Chrystusem. Haniebna śmierć na krzyżu zdawała się być diabelskim triumfem i zwycięstwem bezbożnych. Jednak po śmierci przyszedł poranek zmartwychwstania! W tym obrazie: "Jednak po trzech i połowie dnia tchnienie życia pochodzące od Boga wstąpiło w nich i powstali. A wszystkich, którzy na nich patrzyli, ogarnął wielki strach. Oni zaś usłyszeli potężny głos mówiący do nich z nieba: "Wejdźcie tutaj!". I weszli do nieba na obłoku, a ich nieprzyjaciele przyglądali się im." można dostrzec zasadę, która wciąż na nowo widoczna jest w całej historii Kościoła i w różnych miejscach na świecie.
Choć może się wydawać, że diabeł i świat zatriumfowali, to jednak Kościół pozostaje zwycięski – jest on ożywiany przez Boga. Z całą też pewnością Kościół nie skończy swojej misji na ziemi jako martwy i pohańbiony, nad którym rozlegnie się chichot i triumf diabła, i bezbożnego świata, ale zapisze się na karach historii jako zwycięski – ożywiony przez Boga i triumfujący.
